Leylâ Saz, 1845 yılında İstanbul'da dünyaya geldi. Babası Osmanlı sarayının hekimlerinden olan İsmail Paşa'dır.

   Çocukluğunda yedi yıl süreyle sarayda bulundu, sultan hanımların nedimeliğini yaptı. Bu sayede harem hayatını yakından tanıdı ve iyi bir eğitim gördü.

   Arapça, Fransızca, Rumca ve Farsça biliyordu. Şiir yazmaya 16 yaşında başladı.

   Sarayda kaldığı dönemde, Nikoğos Ağa ve Medeni Aziz Efendi'den dersler aldı. Klasik Türk Müziği konusunda kendini geliştirdi ve bestekar oldu. İki yüze yakın bestesi vardır.

   Bostancı'daki köşkü yandığında, çoğu şiiri ve hatıra defterleriyle birlikte bu notaların da çoğu yandı. İstanbul bu dönemde itilaf devletlerinin işgali altındaydı.

   Osmanlı kadın hareketininde içinde olan Leylâ hanımın dönemin mecmualarında Fitnat hanımla birlikte imzaları dikkati çekti. Divan geleneğini takip ederek yazmış olduğu şiirlerinden bir bölümü ilk kez 1928 senesinde Solmuş çiçekler ismiyle yayınlanmıstır. Leylâ hanım 1934 yılında Fransız eşinden dolayı Bel soyadını almış ve 6 Aralık 1936 tarihinde İstanbul'da vefat etmiştir.

Eserleri:
   Divan geleneğini takip ederek yazdığı şiirlerinin toplanabilen kısmı, ilk kez 1928'de Solmuş Çiçekler ismiyle yayımlandı.

   Harem ve Saray Adatı Kadimesi ismini verdiği, saray çevresini ve âdetlerini anlatan anılarıyla da ünlenmiştir. Bu anılar, önce 1920-1922 yılları arasında Vakit gazetesinde, daha sonra 1974 yılında Haremin İçyüzü ismiyle kitap olarak yayınlandı. Eser daha sonra Anılar başlığıyla neşredildi.

  
   Eserleri arasında "Seni sevdâ çiçeğim tâc-ı serim" ayrı bir yer tutar.